Patron

Treść

Patron Szkoły - Królowa Jadwiga

• Urodziła sie 15 lub 18 lutego 1374r.
• Żyła w średniowieczu
• Na tronie w latach 1384 - 1399
• Dynastia Andegawenska
• Poprzednik: Ludwik Andegaweński
• Następca: Władysław Jagiełło
• Córka Ludwika Andegaweńskiego, króla Węgier i Polski oraz Elżbiety Bośniaczki
• Mąż Władysław Jagiełło, wielki książe litewski
• Dokładna data ślubu: 18 luty 1386 rok
• Dzieci: Elżbieta Bonifacja (zmarła tuż po urodzeniu)
• Córka narodziła się 22 czerwca 1399 roku
• Córka zmarła 13 lipca 1399 roku
• Jadwiga zmarła 17 lipca 1399 roku
• Miała 25 lat w dniu śmierci
• Pogrzeb matki i córki: 19 lipca 1399 rok
• Pochowana: Katedra na Wawelu
• Beatyfikowana została w roku 1986
• Kanonizowana została w Krakowie 8 czerwca 1997 roku przez Papieża Jana Pawła II
• Patronuje studentom, rodzinom, politykom, Papieskiej Akademii Teologiczne

Ślub dziecięcy i rozwiązanie

15 czerwca 1378 roku w Haimburgu między czteroletnią Jadwigą i ośmioletnim Wilhelmem odbył się ślub dziecięcy połaczony z pokładzinami. Układ zawarty między Andegawenami i Habsurgami przewidywał, że obie strony wpłacą 24 czerwca 1384 roku po 200 tysięcy florenów, a po dojściu małżonków do wieku dojrzałego złożą oni oświadczenie o zgodzie na ślub i nastąpi dopełnienie aktu małżeńskiego. Jadwiga miała odtąd aż do czasu uprawomocnienia małżeństwa pozostawać na dworze wiedeńskim. Jednak panowie polscy planowali dla niej zupełnie inną przyszłość. Po przybyciu do Krakowa została uroczyście koronowana na króla Polski przez arcybiskupa Bodzante. Od razu pojawił się problem wyboru odpowiedniego małżonka. Do Krakowa przybyło uroczyste poselstwo Jagiełły, z propozycją małżeństwa i zapłacenia odszkodowania Wilhelma Habsburga z powodu nie dopełnienia kontraktu małżeńskiego. Wilhelm przybył do Krakowa i próbował dochodzić swych praw do małżeństwa z młodziutką Jadwigą. Zorganizowano spotkanie młodych w klasztorze Franciszkanów. Później udało się Wilhelmowi dostać nawet na Wawel, ale mimo sympatii Jadwigi dla młodego księcia panowie małopolscy nie dopuścili do związku i wygnali Habsburga.

Historia tronu

Po śmierci Ludwika Andegaweńskiego (1382) w Polsce doszło do pewnego chaosu i zamieszania. Nie spełniły się plany króla, aby jego następcą na tronie była najstarsza córka, Maria, bo Polacy nie wpuścili do Krakowa jej narzeczonego, Zygmunta z rodu Luksemburgów. Na dodatek część Wielkopolan chciała osadzić na tronie własnego kandydata, księcia Mazowsza, a Zygmunt Luksemburczyk nie dawał za wygraną. W tej sytuacji rycerstwo polskie wraz z przedstawicielami miast zawiązało dwie kolejne konfederacje (związki, porozumienia dla osiągnięcia jakiegoś celu) i zażądało od wdowy po Ludwiku przyjazdu najmłodszej córki- Jadwigi. W razie odmowy zagrożono wyborem innego króla. Jedenastoletnia Jadwiga przybyła do Krakowa i w 1384 roku została koronowana na króla Polski. Tak zakończyło się dwuletnie bezkrólewie. Na tronie zasiadła więc jedenastoletnia dziewczynka. Była królem Polski, Węgry miały osobnego władcę, zakończył się w ten sposób okres unii personalnej tych dwóch państw. Jadwiga została wychowana w Budzie, jednym z najwspanialszych dworów w ówczesnej Europie. Jadwiga wyniosła z dworu swojego ojca umiejętność czytania, znajomość kilku języków, zamiłowanie do muzyki, sztuki i nauki, wrażliwość na piękno. Ale nawet czy tak pełna zalet jedenastolatka może samodzielnie, dojrzale i po królewsku sprawować władzę. Nie było to możliwe, więc w pierwszych latach po koronacji rządy spoczywały w rękach panów krakowskich- kasztelana, wojewody, podskarbiego i biskupa. Wtedy właśnie panowie krakowscy zaczęli się rozglądać za mężem dla Jadwigi. Od tego wyboru zależała przecież dalsza przyszłość państwa polskiego. Plan przygotowany przez dostojników przewidywał związanie Polski z jej ogromnym wschodnim sąsiadem - Wielkim Księstwem Litewskim.

Jagiełło i Jadwiga

Dwunastoletnia Jadwiga nie bez obaw wychodziła za starszego o 23 lata Jagiełłę. Król olśniony urodą złotowłosej małżonki niechętnie się z nią rozstawał. Często jednak wyjeżdżał na Litwę, gdzie kierował akcją nawracania swych rodaków. Podobno sam przełożył na język litewski modlitwy Wierzę w Boga Ojca i Ojcze Nasz. Natomiast w Krakowie szerzyła sie opinia o świetości królowej Jadwigi. Zdarzało sie, że pościła przez 40 dni, w czasie wielkiego postu i adwentu nakładała włosiennice, wysłuchiwała kilku mszy dziennie. Czytywała Pismo |wiete, zbiory kazań i modlitw, które specjalnie dla niej tłumaczono na język polski. Sławna była jej dobroć i hojność. Fundowała przytułki, kościoły, klasztory, jako pierwszy z polskich władców zjawiła sie na Jasnej Górze w świątyni, którą wraz z Jagiełłą obdarowała kosztownościami. Bogate dary zawdzieczał jej Kościół Mariacki, a katedra na Wawelu- dwa nowe ołtarze. Królowa nie żyła jednak niczym mniszka. Jej dwór, urządzony na sposób wegierski, był pełen dworzan, rycerzy i dam. Jadwiga lubiła uczty, tańce, stroje i klejnoty, których wiele przywiozła z Wegier. Czasami los stawiał przed nią wcale nie kobiece zadania. Kiedy wojna domowa na Wegrzech przyniosła Polakom szanse odzyskania Rusi Czerwonej, zbrojną wyprawe powiodła trzynastoletnia Jadwiga. Załogi wegierskie poddawały sie córce Ludwika niemal bez walki, a odzyskana Ruś Czerwona miała pozostać przy Polsce przez następne 400 lat. Państwo Jagiełły i Jadwigi, jedna z pierwszych potęg europejskich, nie miało uniwersytetu. Założona przez Kazimierza Wielkiego Akademia Krakowska po jego śmierci całkiem podupadła i królowa myślała o jej odnowieniu. W 1397 roku uzyskała od papieża zgode na utworzenie wydziału teologicznego. W swoim testamencie zapisała uniwersytetowi liczne kosztowności, co wkrótce pozwoliło na pełne otwarcie uczelni. Niestety Jadwiga nie doczekała tej chwili.

Marzenia o potomstwie

Jagiełło i Jadwiga długo nie mogli doczekać się potomstwa. Dopiero po 13 latach jesienią 1398 roku Jadwiga zaszła w ciąże. 22 czerwca narodziła sie córka, Elżbieta Bonifacja. Dziecko jednak zmarło 13 lipca, a kilka dni później zakończyła życie Jadwiga, zostawiając zrozpaczonego króla i pogrążony w żałobie Kraków. Pogrzeb matki i córki odbył się 19 lipca 1399 roku. Jadwiga została pochowana w katedrze krakowskiej na Wawelu.

Marzenia o świętej

W XV wieku zaczęto już sporządzać wykazy cudów i przygotowywać proces beatyfikacyjny (była już nazywana błogosławioną i świętą ).

W XX wieku przeprowadzono dwa procesy:

• informacyjny w latach 1949 - 1950 - na temat życia, cnót i cudów
• w latach 1972 - 1974 - na temat istnienia jej kultu

Jednak dopiero w 1986 roku Kongregacja Spraw Kanonizacyjnych wydała Deklaracje o Błogosławionej Jadwidze Królowej Polski. Kanonizowana została 8 czerwca 1997 roku w Krakowie przez Papieża Jana Pawła II.

Bilans panowania

Trudno dokonaa oceny postaci, której prawdziwe oblicze ukryte jest za legendą funkcjonującą już za jej życia, a przekazaną nam przez Długosza. Nie wiemy, ile było jej inicjatywy i pracy przedsięwzięciach opisanych powyżej i związanych z jej osobą. Była zbyt młoda, aby być wybitnym politykiem i wydaje się, że większość jej posunięć politycznych i dyplomatycznych przygotowali, a nawet realizowali doświadczeni politycy, doradcy królowej. Była osobą nieprzecietną, o bogatej osobowości i silnym charakterze. Potrafiła pogodzić zamiłowanie do rozrywek dworskich z właściwie wypełnianymi obowiązkami królowej. Zjednała sobie miłość poddanych i zapisała się w historii jako władczyni wielce zasłużona dla kraju.

Hymn szkoły